zondag 5 september 2010

Op een gladde brug

Een herfstochtend, wanneer de landerijen ergens verderop in mijn voortuin glinsteren van de dauw. Het is een bijzonder gezicht, wanneer ik halve koeien zie grazen in de wei. De onderlijven zijn verdwenen. Opgenomen door een lichte mist. De paden zijn vochtig en ik ontdek heldere kristallen, wanneer de zon zich laat zien.

Even verderop komt het bruggetje in zicht. Redelijk smal en steil, torent ze boven de nabloeiende grashalmen uit. Voorzichtig zet ik een voet op het natte hout. Even voelen, ja het gaat. Mijn andere voet voegt zich bij de andere, ook op het bruggetje. Langzaam, voetje voor voetje, beweeg ik me richting de top van het bruggetje. tot mijn verbazing gaat het redelijk soepel. Bovenop geniet ik van een prachtig uitzicht, schapen, paarden en koeien grazen broederlijke n zusterlijk naast elkaar.

Ik moet verder maar naar beneden is een ander verhaal. Mijn gewicht heb ik dan tegen. Als ik ga, dan ga ik ook goed. Hoewel ik geen zin heb in het verpesten van deze prachtige ochtend met negatieve gedachten over vallen en weer moeten opstaan, zie ik ook niet bepaald uit naar een verstuikte enkel of kapotte knie.

Het lot is mij goed gezind. De brug geeft me een zorgeloze overtocht. Blessurevrij en tevreden wandel ik verder, vooruit gedragen door een zachte warme nazomerwind, die mijn nekharen plaagt en mijn ziel verwarmt.

3 opmerkingen:

  1. Terug van een kleddernatte vakantie zie ik tot mijn vreugde dat jij bent aangehaakt. Ik had het stiekem gehoopt. Mooie verhalen!

    Groet Ferrara

    BeantwoordenVerwijderen