dinsdag 7 september 2010

Tafelen in het ouderlijk huis (aangepaste schrijfveer)

De eikenhouten tafel, die mijn vader pas heeft gekocht tot woede van mijn moeder, staat in het midden van de achterkamer. De ronde grenen tafel van mijn moeder heeft moeten plaatsmaken voor dit rechthoekige, donkerbruine exemplaar, dat voor echt eiken moet doorgaan. Voor mijn vader moet het groter en beter. En het past zo fijn bij de eikenhouten kast en de bank natuurlijk. Het zijn de jaren ’80.

Mijn moeder heeft haar grote liefdes en symbolen van haar vrijheid, haar grenen kastje en de haar eettafel met stoelen, tijdelijk opgegeven, doch niet weggedaan. Heimelijk heeft ze de zaken opgeslagen bij verre familieleden, in de hoop op terugkeer in een andere tijd. Ooit zal ze haar pronkstukken weerzien, dat weet ze zeker.

Vandaag staan er spruitjes op het menu. Alweer. Uit eigen tuin, natuurlijk. Het is dinsdagavond en mijn vader zit niet lekker in zijn vel. Ik ook niet, als zestienjarige. We varen tegen elkaar uit en mijn vader roept dat ik eens vaart moet maken en mijn bord moet leegeten. Dat gepraat is onzinnig en vervelend. Ik roep dat hij mijn bord er ook bij mag hebben, kwak het bord naar het midden van de tafel en sta op. Via de keuken, door de bijkeuken, kom ik in het huis van oma terecht. Oma, de moeder van mijn vader.

Oma, die draadjesvlees maakt in een oranje braadpan, die ze niet schoonmaakt maar uitveegt. Dat zie ik haar wel eens doen, zeg het niet tegen mijn moeder, uit angst dat ze oma dan maar een viezerik vindt.

Bij oma eet ik die avond andijviestamp, mét draadjesvlees. We zitten aan de houten tafel, die opa -die ik nooit gekend heb- ooit gemaakt heeft. Als toetje krijg ik vla. Samen met oma ruim ik de tafel voorzichtig af, elk gebruiksvoorwerp kent zijn eigen historie die niet verloren mag gaan door een valpartij. De zilveren juslepel, de boerenbondbordjes, alles belandt met zachte hand op het granieten aanrecht. De bodem van de gootsteen is met kleine vierkante tegeltjes vastgewerkt, met hier en daar een barstje van het gebruik.

Samen doen we de afwas. Ik geef oma een kus en slaak een diepe zucht. Ik moet gaan, ik moet terug.

Er wacht nog een confrontatie op mij achter de spruitjestafel, aan de andere kant van het huis.

2 opmerkingen:

  1. Mooi en knap omschreven Odette, je schrijft dat het gebeurde in de jaren 80. Voor mij had het ook in de jaren 50 kunnen spelen. Zal vast met mijn leeftijd te maken hebben, maar je weet ook de sfeer uit die tijd op te wekken.
    Ik gebruik zelf nog zo'n loeizware oranje pan, die ik na gebruik wel afwas, maar dat uitvegen komt me ook niet onbekend voor.

    Ferrara

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'k Heb ook zo'n pan, maar mooi dat ik niet hetzelfde draadjesvlees heb ;-(((

    BeantwoordenVerwijderen