Na een paar ochtenden oefenen was het dan eindelijk zover: Marie, mijn jongste mocht ook naar de kleuterschool. Om vijf uur ’s ochtends stond ze al naast mijn bed te springen, om half zes sprong ik vrolijk met haar mee. Eindelijk vrije tijd. Wat zou ik gaan doen? Wat achterstallige dingen in huis? Nee. De stad in? Nee. De velden in? Ja, dat was een goed idee. Ik zou urenlang door het ‘Bossche broek’ gaan lopen en niet eindigen bij de speeltuin aan de Zuiderplas, maar op een terras in de stad met een grote kop koffie en een Bossche bol, de échte, van Jan. Ik kreeg er steeds meer zin in.
Om acht uur stond Marie startklaar voor de nieuwe fase in haar jonge leventje. Het rugzakje gevuld met een appel en een beker melk, twee staartjes in haar haar, een brede lach en een blik in haar ogen die zei: “Ik kan vanaf nu de hele wereld aan.” Huppelend liepen we naar school, waar ze zelfs bijna vergat om mij een afscheidszoen te geven. Juf liep even mee naar buiten.
“Je hoeft je niet te schamen, hoor.”Stomverbaasd keek ik haar aan.
“Het is heel normaal dat je een paar traantjes laat, wanneer de jongste naar school gaat. Je valt toch in een gat, hè?” Ik durfde haar niet te vertellen dat ik nog geen moment aan huilen gedacht had, misschien van vreugde, maar dat leek me ook weer wat overdreven. Voorzichtig maakte ik haar duidelijk dat ze mijn tranen wel kon vergeten. Mompelend liep ze terug naar de klas. Ik dacht nog net ‘die moeders van tegenwoordig’ te verstaan.
''Ja!'' schaterde zij, ''een vreselijk gat!''
BeantwoordenVerwijderen''Ontaarde moeders'' is een mooi boek van Renate Dorrestein. De titel sprong weer even in me naar boven.
wat schrijf jij toch fijn, heerlijk om weer wat van je te lezen
BeantwoordenVerwijderen