zaterdag 28 mei 2011

Wees


‘Oh, vandaar.., we dachten al’
De haringman staat als een straatartiest bevroren in zijn laatste beweging. Het kleine mesje in zijn hand rust op de flank van de net onthoofde vis op de snijplank. Zijn aandacht is voor een moment onverdeeld en volkomen.
‘Hoe oud was ze?’
‘89’, zegt de vaste klant.
‘Mooie leeftijd’, constateert de haringman tevreden en ritst met een snelle haal de glanzende buik open.
‘Maar ja, het blijft wel je moeder’, zegt zijn vrouw zachtjes tegen niemand in het bijzonder.
De vaste klant knikt stil en instemmend.
Met zijn blik strak gericht op een stapeltje goudgeel gerookte makrelen achter het glas van de toonbank mompelt hij:
‘ Het is een maand geleden en ik heb nog steeds nergens zin in.’
‘Joh, dat komt wel weer, zoiets moet slijten’, zegt de haringman in een montere poging terug te keren tot de meer hanteerbare clichés rond leven en dood.
De vaste klant laat zich echter niet van de treur brengen.
‘Het is een raar ding, die dood. Je went er nooit aan.’
‘ We gaan allemaal een keer’, sombert de haringvrouw.
‘ Maar nu nog even niet, Ada, als je het niet erg vindt.’ De haringman veegt driftig zijn handen af aan een vale theedoek, duidelijk niet in zijn sas met de afgrond waarin dit praatje dreigt te verzinken.
‘En als kind was je daar nou het bangste voor ’, gaat de vaste klant onverstoorbaar verder, ‘dat je vader en je moeder..
‘ Ik ben ook wees’, onderbreekt de haringvrouw gretig.
‘ Maar dat is al 20 jaar geleden.’ De haringman zegt het op een toon alsof we dit leed niet te serieus moeten nemen.
‘Nou en? ’, reageert ze fel. ‘ Het blijft toch moeilijk.’
‘En wat er allemaal achter vandaan komt.’
De vaste klant trekt een gezicht dat weinig goeds belooft.
‘ Een huis leegruimen, je graaft een heel verleden op, foto’s, brieven, banken, rekeningen, belasting, de gemeente, iedereen moet ineens van alles. Het is een onstuitbare papierbraak.’
‘Laten wij dus maar gewoon doorgaan met adem halen, dan zijn we niemand tot last.’  De haringman kijkt naar de vaste klant met een blik die hem smeekt om het onderwerp los te laten.
‘ Ik schreef altijd kleine stukjes en versjes’, dweilt de vaste klant nog even na. ‘ Op internet, maar ik had even genoeg van mijn eigen lolligheid.’
‘ Dan begin je daar toch gewoon weer mee’, zegt de haringvrouw bemoedigend.
‘Leuke dingen doen’, voegt haar man enthousiast toe.
‘Het leven gaat door..toch?’
‘Drie maar weer doen?.. en de uitjes apart he.’











 








7 opmerkingen:

  1. Gecondoleerd.
    Mijn vader wordt in september 89. Mijn moeder is al 21 jaar dood.
    Ik ben ontroerd.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi stukje. Verrassend dat je nu jezelf in de 3e persoon opvoerde. En dat je genoeg had van je eigen lolligheid.... Zo'n heel huis leegruimen valt niet mee, weet ik uit ervaring.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo blij dat Pasquali terug is. Wat een prachtige vorm voor een droeve gebeurtenis.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Potverpielekes. Mijn reactie wil niet dóórgeplokt. Meneer P., wat een ontroerend verhaal. Gecondoleerd.... Het went nooit, wanneer ouders overlijden. Mijn vader zou vandaag 83 zijn geworden (+ 1987).
    Veel liefs, fijn dat je kwam buurten! Pak de pen gerust weer op, wanneer "het goed voelt" (zeggen de rouwdeskundigen).
    Groet,
    Mevrouw O.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank voor het warme welkom..!

    Pasq.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lekker dicht bij jezelf, bij het leven en de dood. Meer dan een reactie alleen!

    BeantwoordenVerwijderen