Bij de schrijfveer van vandaag over favoriete schoenen dacht ik terug aan mijn verlangen om op blote voeten rond te rennen. Hier een stukje uit KALA KALA (de vogel die vliegt) dat vertelt over mijn kinderjaren.
Het fijnste van school is de bel van halfvier. Vooral in de zomer. Dan haast ik me naar huis. Trek mijn kousen en schoenen uit en ren op blote voeten de polder in, de weilanden door naar de Ommedijk. Daar ga ik op mijn rug liggen en haal uit mijn jaszak de stukjes glas, die ik onderweg heb gevonden. Ik ben gek op glas, vooral als het gekleurd is. Minutenlang kan ik door een stukje kijken. Is het rood, dan is de hele wereld rood, behalve wat rood is, want dat is zwart. Is dat niet grappig? Is het glas blauw, dan is alles om me heen blauw. Ik draai het alle kanten op en laat het licht er op evenveel manieren doorheen schijnen. Met glas kan ik een beetje toveren. Met een bodem van een fles kan ik zelfs vuur maken zonder lucifers. Maar daar houd ik niet van. Mijn broertjes wel, die branden met de lichtpunt op hun hand. Wie hem er het langst in kan houden doen ze dan. Het meest bijzondere van glas vind ik toch wel dat ik erdoorheen kan kijken. Wonderlijk! Vooral omdat glas eigenlijk zand is, maar als ik op het strand loop kan ik niet naar de andere kant van de wereld kijken.
Mooie herinnering. Bestaat die wereld nog? Of alleen als herinnering?
BeantwoordenVerwijderenJa die wereld bestaat nog! Mijn geboortedorp en ik heb er nog veel familie, dus keer ik er regelmatig terug. Alleen weet ik niet of kinderen nog zo gefascineerd kunnen zijn van natuurverschijnselen. Wij speelden met de natuur. Hadden ook niet veel meer.
BeantwoordenVerwijderenSagita
Mooi die laatste zin. Het hele stuk is een grote herinnering. Soms denk ik wel eens dat de kinderen van toen bevoorrecht waren. Amper TV, geen nintendo en dat soort fratsen. De straat en de natuur om de hoek. En altijd mooi weer?
BeantwoordenVerwijderenFerrara
Nou Ferrara ik kan me ook nog wel enorme onweersbuien herinneren en de Watersnoodramp van 1953. Maar naar aanleiding van de reactie van Adriaan moest ik ook weer terugdenken aan het speelgoed dat we zelf of onze ouders voor ons maakten.
BeantwoordenVerwijderenO ja en de liefde om op blote voeten rond te lopen en te kijken naar licht dat door (gekleurd) glas speelt heb ik altijd gehouden.
BeantwoordenVerwijderenvoor mij kon een scherfje geel glas het moment in geluk veranderen.
BeantwoordenVerwijderenglas van zand en zand een duizelingwekkende verzameling half- edelstenen.
Zó mooi, die laatste zin, het hele stuk! Heerlijk, blote voeten, als het even kan... (Mijn baas is niet altijd blij met mij)
BeantwoordenVerwijderen