Tienertoer (wat aanstaande jongemannen willen....?

Tienerelf zit in de pubertijd. Af en toe behoorlijk, zelfs. Waar ik vorig jaar nog complete nachtmerries beleefde aan de woorden “groep acht” kan ik er nu in stilte van genieten, hoe mijn kind verandert van een jochie in een aanstaande jongeman.

Groeien betekent grenzen verleggen. Althans voor hem, nog niet altijd voor mij. Negen uur naar bed is wat mij betreft een must, voor hem betekent het kleuterbedtijd. Uitermate frustrerend wanneer hij halverwege de film “die ik echt wil zien, mam” naar bed wordt gestuurd. Ik begrijp het ook wel, vroeger vond ik een bedtijd ook vervelend. Pas toen ik later ouder werd, werd een vaste bedgang toch wel gemakkelijk.

Na een lange en verhitte discussie over de bedtijd vind ik het welletjes. De tv gaat uit en tienerelf stapt briesend naar boven. Zuchtend worden de tanden gepoetst, met een ruk wordt het rolgordijn naar beneden gejast. Boos worden en zeggen dat het allemaal wel wat rustiger kan, laat ik achterwege. Geen zin, dat wekt alleen een nieuwe golf van boosheid op.

Nadat tienerelf zich met zijn armen op bed heeft gehesen (want hoogslaper en armen trainen) sta ik bij zijn bed, half op de bank die onder zijn bed is geplaatst. Ik vertel, dat ik zijn boosheid en frustratie begrijp. Het is ook niet leuk, om midden uit een film te moeten om iets kinderachtigs als naar bed gaan. En ja, ik weet, dat hij om tien uur ’s avonds nog wakker is, omdat de slaap niet wil komen.

“Jij moet dit blad maar eens lezen”, zegt tienerelf, totaal niet onder de indruk van mijn betoog. “Op bladzijde 23 staat een interessant verhaal van hoe puberhersenen en die van mij dus ook, in elkaar zitten. Lees… en begrijp.” Vervolgens legt hij in het kort de strekking van het artikel uit.

De zachte donshaartjes op zijn armen en benen zijn in de periode van prévakantie tot nu, opgedroogd tot stugge aanstaande-mannen- haren. Kijkend naar de contouren van zijn gezicht, heeft hij een heel ander hoofd gekregen dan een paar maanden geleden. Het jochie is veranderd in een joch. Ik beloof dat ik het artikel ga lezen en pak het blad mee. Ik geef mijn joch een dikke kus op zijn kruin en vertrek naar beneden, nadat ik de stereo zachtjes aanzet met de deunen van Katy Perry en die van de Black Eyed Peas.

Het blad verhuist mee naar beneden. Het beschrijft de stofjes in de hersenen, die een puberlichaam vertellen, wanneer het moet veranderen en groeien.  Gefascineerd lees ik het hele artikel in  de “Zo zit dat”. Gekregen als “kerstpluim” van het bedrijf waar ik werk. Tot mijn verbazing, zie ik, dat tienerelf zijn betoog inhoudelijk bijna letterlijk heeft overgenomen uit het artikel. Grandioos. Laat ik nu denken dat hij lezen niet leuk vond? Blijkbaar heb ik hem al die tijd gewoon niet het gewenste leesvoer aangeboden.

Wat jongemannen willen? Na vanavond gok ik op in elk geval begrip. Af en toe een potje tijdrekken. En misschien wel een verlenging van dat tijdelijke “Zo zit dat” abonnement. Morgen gelijk even vragen.