vrijdag 14 januari 2011

Cel

Iedereen trekt tegenwoordig maar overal stekkers uit, kabinetsformaties, CAO onderhandelingen, kunstsubsidies, vriendschappen.
En nu trekt KPN de stekker uit de telefooncel. De laatste 1000 gaan eraan.

Ik las het bericht en zag ineens weer dat massieve vierkante blok met TELEFOON erop voor me, ik voelde de koude stalen handgreep en de kracht die het kostte om daar de zware deur mee open te trekken.
De klap als ie achter je dichtsloeg, de kille granieten vloer met kauwgomresten en in zenuwen uit elkaar getrapte peuken.
De zwarte bakelieten hoorn aan een vervaarlijke metalen haak.
Het met alluminium versterkte telefoondraad dat altijd zo door elkaar gekronkeld zat dat je voor gebruik de hoorn tot bijna boven de vloer moest laten bungelen om hem een aantal keren uit de knoop te laten draaien.
Het zilveren kastje met de muntinworp voor het dubbeltje per gesprek. De namen en de nummers die erin gekrast waren. Het schuine doorzichtige glijbaantje waar je de kwartjes voor het interlokale bellen keurig in de rij kon zien staan voordat ze een voor een veel te snel naar binnen kletterden.
Het uitgiftebakje om nog even in te voelen nadat je een paar keer aan de haak had gehangen.
Het telefoonboek met de ijzeren omslag waarin altijd net de bladzijde uitgescheurd was die je nodig had.
Het getik op de ruit als er wachtenden buiten stonden en jij je rug demonstratief naar ze toedraaide. De ergernis als je zelf buiten stond met 3 mensen voor je.
We hebben er vage meisjes opgebeld, taart en taxi's besteld voor een etter van een buurman, strijkers naar binnen gegooid rond oud en nieuw, we hebben er rondgehangplekt.
En ik heb er- als keurig kind van de zestiger jaren- de vader van mevrouw Pasquali gebeld om te zeggen dat zij en ik met elkaar gingen en dat ik even wou vragen of hij het goed vond dat ik me bij hen thuis voor kwam stellen. Die laatste meters voor ik de hoek omsloeg. Als er nou maar een paar.., maar er stond niemand bij de telefooncel, geen uitstel mogelijk. Haar nummer vast in m'n geheugen, de draaischijf, de harde tikken waarmee de cijfers werden aangeslagen. De eerste zoem ten teken dat hij overging. Scherp zie ik nog hoe de regendruppels elkaar over de ruit achterna snelden en hoor ik mezelf diep zuchten.
Kom daar nu nog maar eens om...
De meeste vaders zien de vriendjes- in het gunstigste geval- voor het eerst als dochterlief samen met hem voor het ontbijt half aangekleed de zoldertrap afstommelt.
Dit is Jeroen, pap..
Dag Jeroen,
Moi..
Ik had, geloof ik, zelfs nog een stropdas om en ik veegde mijn voeten.

5 opmerkingen:

  1. En die metalige geur ... en het dubbeltje dat altijd net te kort duurde ... het leven wordt steeds minder romantisch. Maar dat vonden onze pappa's en mamma's vast ook al.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank voor de terug- ervaring van de vettigheid van de hoorn, vooral ook het spreekgedeelte dat nog bewasemd kon zijn door de vorige nerveuze gebruiker.
    Voor wie niet met een 06- telefoontje overweg kan (iemand als ik) is het een verlies te meer daar, bv bij de NS, er van uit wordt gegaan dat een ieder wel even de verlate aankomsttijd zal gaan doorbellen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. moet natuurlijk: verlaatte aankomsttijd zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Fijn nostalgisch stuk. Ik stond ook weer even voor het postkantoor met mijn vriendje te bellen.
    De romantiek verdween al met de komst van de telefoonkaart en die telefooncabines waar je de ramen zo lekker van kunt ingooien in het weekend. De jonge lui die dat doen weten niet eens meer wat een stropdas is laat staan dat ze hun voeten vegen.

    Ferrara

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een paar maanden geleden stond ik op een station, telefoon vergeten, op zoek naar een telefooncel om de kunstjes van NS door te bellen: Nergens te vinden!
    Binnenkort bij een museum bij u in de buurt: De telefooncel...

    BeantwoordenVerwijderen