Scheuren

Mijn autootje Paola is terug in het rijk der levenden, na een paar weken uit de roulatie te zijn geweest. Kwestie van een defecte luchtpijp. Niet alleen honden lijken op het baasje, mijn auto doet dat ook.

Daarnaast heft ze net als ik verschrikkelijke kuren, vreemde buien en regelmatig heeft ze een grote bek. Geduld heeft ze niet, ze wil vooruit. Scheuren. Toch wilde dat de laatste tijd niet zo goed lukken.

Mijn adellijke blauwe dame had last van een behoorlijke hoest. Daarnaast begon ze een beetje te stotteren en te piepen. Ouderdom, in combinatie met achterstallig onderhoud. Terwijl ik dacht, dat mijn buurman een Harley Davidson had gekocht –zonder rijbewijs- bleken de onbekende harde motorgeluiden in de steeg hiernaast van onze eigen Paola afkomstig te zijn. Een formule-1 apparaat was er niets bij.

Natuurlijk had ze geen simpele bronchitis, dat met een beetje olie en smeer weer te verhelpen was. Nee, haar luchtpijp was uiteraard helemaal vanaf het begin, vanaf het hart van de knalpot, stukgegaan. Zoals het hoort. Nadat Lief wat avonden aan haar gesleuteld en gelast heeft, is het euvel weer hersteld. Ze heeft een vloeibare versnapering gehad, samen met een ferme wasbeurt. Als toetje ingewreven met bodywax en zo konden we vanmorgen samen weer eens toeren, Paola en ik.

Het was spannend, want met Paola weet je het nooit. De koppeling bijvoorbeeld werkt soms net even anders, als ze een bui heeft. Dan kan ze zomaar ineens vooruitschieten en even later abrupt weer stoppen. Met wat liefdevolle bewegingen van mijn voet over het gaspedaal en een ferme ruk aan de versnellingsbak komt het dan vaak wel goed, maar toch ben ik vaak op kuren en streken van mevrouw voorbereid.

In de vroege morgen, met haar vensters nog beslagen van de vroege ochtenddauw, maakte ik voorzichtig haar deur open. Zowaar geen deurfratsen. De contactsleutel omgedraaid en als een goed geoliede naaimachine begon ze prettig te spinnen. Liefdevol ontdeed ik Paola van dauw en spinnenwebben. Even later konden we goedgemutst vertrekken, een prettig muziekje op de achtergrond.

Uit pure blijdschap van onze reunie hebben we een ferm blokje om gedaan. Zogezegd een flinke uitlaatbeurt. Gewoon, omdat het kon. Soepel schakelend van één tot vijf en in vijftien seconden naar honderd (waar het mag, natuurlijk). Even ouderwets scheuren. Toen ik uiteindelijk na wat omwegen de supermarkt binnenstapte was ze lekker warm gedraaid en draaide ze haar motorkap eens lekker in de zon. “Tot zo, lieverd” fluisterde ik zachtjes tegen Paola.

Ik zou gezworen hebben, dat ze me een vette knipoog gaf.