Wat ik het liefste zou vergeten

Ze had er wel eens over nagedacht. Er een einde aan maken. Geen pijn meer voelen. Niets meer voelen. Maar vooral niet meer voelen. De geneugten van het leven hielden haar overeind. Niks lekkerder dan zich helemaal te laten gaan. Zich volledig over te geven. Aan een man. De euforie die drank en drugs veroorzaakten. Daarmee overleefde ze zelfs de leegte, die achterbleef. Er zou toch weer een volgende keer komen. Die de herinnering aan de vorige leegte deed vergeten. Met elke slok, snuif of stoot. Verslaafd was ze nooit geraakt. Dat verbaasde haar. Of eigenlijk ook niet. Ze haatte zwakte. En haar tweelingzus genaamd afhankelijkheid. Dat was voor anderen. Niet voor haar. Zij was sterk. Nee, de slechte dingen des levens smaakten te goed. Maakten draaglijk. Misschien was er ergens ook nog wel een vleugje hoop. Op geluk. Toekomst. Het leek haar sterk. Maar je wist het nooit. Zeg nooit, nooit tenslotte. Als er iets was wat ze het liefste zou vergeten dan was het hoop. Dan kon ze er een einde aan maken.