Na twintig jaar kan ik het nog steeds niet

The sky is the limit.
Een van mijn favoriete oneliners. Maar wat wil je ook. Als rasdromer. Imagine van John Lennon, mijn levenslied. Die, zoals een andere Trouwschrijver beschreef, helaas geen zeventig mocht worden. Yoko Ono droomt nog steeds van zijn terugkeer. Ik ook (al weet ik niet of John zo graag zou terugkeren in deze wereld). Afijn, dat is slechts een van mijn dromen. Een van de vele, wel te verstaan. Ze komen op elk moment. Dag, nacht. Als ik slaap. Als ik werk. Als ik kook. Als ik schrijf. Als ik in de spiegel kijk. Ja, zelfs als ik seks heb. Het maakt niet uit waar ik ben. Ik doe het overal. Op het toilet. In de sportschool. In de bibliotheek. In bed. In een kledingwinkel. Het maakt ook niet uit met wie ik ben. Vrienden, familie, minnaar, vijand of alleen. Noem een plaats, tijdstip of activiteit en..
ik droom. Grootse, kleine, oppervlakkige, diepgaande, erotische, aardse, hemelse, bereikbare, onbereikbare, mooie, naargeestige, levensechte...Ze komen in alle vormen.
The sky is the limit.

Zoveel dromen. En maar een leven.

The sky is the limit.

Eigenlijk haat ik oneliners, en deze in het bijzonder. Want er is altijd een limit. Niets zo begrensd als de mens. Zijn denken, zijn mogelijkheden, zijn kunnen. Natuurlijk: groei, ontplooiing, ontwikkeling en wat al niet meer door de jaren heen. Kleine veranderingen, grote veranderingen. Veranderingen in uiterlijk. In innerlijk. Sommige gewenst, andere ongewenst. Maar het dromen blijft. Van een andere dag. Een andere plaats. Een andere tijd. Een andere maatschappij. Met een ander politiek klimaat. Een ander mens.

Altijd dezelfde limit. De realiteit. Na twintig jaar kan ik het nog steeds niet. De realiteit accepteren en stoppen met dromen. Het ontwaken een pijnlijke kwelling. Ik zet Imagine nog maar eens aan. Op vol volume. You may say I'm a dreamer. En inderdaad John, je was niet de enige. Ik droom. Mijn hele leven.