vrijdag 24 december 2010

Hoe werd je genoemd (sv)

“Detteke, ben jij het?”, klinkt het zacht vanachter de deur. “Ja oma, ik ben het” antwoord ik. Het is drie uur en het is theetijd. Vaste prik, om kwart voor drie hoor ik standaard haar keukenkraan lopen, wanneer ik in moeders keuken sta. Even later hoor ik dat er een lucifer wordt afgestreken voor het op te zetten water en om vijf minuten voor drie gaat de fluitketel. Mijn oma, uit 1899, heeft de gelukkige precisie van een Zwitsers uurwerk.

Ik steek de bijkeuken over naar oma’s kant. Oma sloft op haar enigszins versleten pantoffels rond in de keuken om de fluitketel van het vuur te halen. Het hete water verdwijnt voorzichtig in de porseleinen theepot. Voorzichtig loopt ze met de theepot naar de huiskamer. Eigenlijk vind ik dat nogal griezelig, want je weet het maar nooit, met dat hete water.
Op het eikenhouten theekastje staat de elektrische warmhouder. Een verschrikkelijk prutsding, want wanneer je het schakelaartje omzet komt er regelmatig een vonk vanuit de schakelaar naar buiten, soms ook nog vergezeld van een elektrische schok.

De theepot verdwijnt, mét een zee van theeblaadjes, onder een gewatteerde muts, op het warmhoudplaatje. Even later vist oma de theeblaadjes voorzichtig uit de theepot vandaan met een klein soort schepnetje en wordt de thee voorzichtig opgeschonken in de porseleinen kopjes met mimosa-afbeelding, die als schat in het theekastje zijn opgeborgen. Die kopjes gebruiken we niet vaak, maar dit keer wel.

Thuis krijg ik altijd lichte thee met een suikerklontje, bij oma drink ik èchte thee. Donker doorgetrokken thee, met suiker èn melk.
Een tijdje zitten we tegenover elkaar, elk in een groene fauteuil op houten pootjes, te genieten van onze thee. Oma roert met de echte J”. Een echt zilveren theelepel met een J erop. Ik mag vandaag roeren met de “oude H’. Een doffig geworden koffielepel met de eerste letter van opa’s naam erop. Opa zelf ken ik niet, hij is helaas overleden nèt voor ik geboren werd.

Bij de thee heeft oma biskwietjes die niét in de thee gedoopt mogen worden (kind dan krijg je vieze vlokken in je thee!) en vaak heeft ze er zoete chocoladeflikken bij. Oma garneert de thee met verhalen over hoe het vroeger was. Als ik opsta om weer naar onze kant van het huis te gaan, pakt ze me even beet.
“Detteke”, zegt oma zachtjes, “wat fijn dat je er weer was. Tot morgen”.

3 opmerkingen:

  1. je leest er de de echte rust aan af, wordt daarin betrokken.
    bijzonder dat , en hoe, je er de voorletters van deze 2 mensen bij betrekt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank Josiene! De grap is dat ik die lepels altijd zo noemde en nog steeds noem. Koffie gaat met opa's H, thee met "de echte J".

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Echt een heel mooi verhaal. Gaandeweg zat ik te wachten op wat de bijzondere gelegenheid zou zijn. Aan het einde besefte ik dat deze herinnering (?) zo'n gelegenheid is en dat de eenvoud hem juist bijzonder maakt.

    BeantwoordenVerwijderen