dinsdag 7 december 2010

Snoep

Het is glad buiten. Hobbelige half gesmolten sneeuwresten met een dressing van vastgevroren mist op een bedje van verraderlijke ijzel.
Toch moet ik er uit, de middenstand verwacht me. Ze zitten met een hele mand Chileense wijn van de week en ik heb gisteren ook al verstek laten gaan.
Met macaronimix en karnemelk als camouflage op mijn boodschappenbriefje, ga ik op pad. Maar niet voordat ik op aandrang van mevrouw Pasquali van schoeisel heb gewisseld.
Met het oog op mijn onmisbaarheid moet ik de snelle laarzen met de leren zolen verruilen voor bonkige stappers met een stroeve rubberen coating.
Onbegrijpelijk hoe je vroeger als kind met ware doodsverachting en een krachtige aanloop de spiegelgladde glijbaan op het schoolplein nam.
Terwijl ik nu met een tas vol lege flessen stapvoets naar de glasbak strompel. Ho, daar ging ik bijna..
In de heiige schemering krijgen de kale takken van de bomen de griezelige scherpte van een fijne pentekening met Oost-Indische inkt. .
Bovenop een tak zie ik een paar schimmige figuurtjes die nog net iets zwarter afsteken tegen de avondlucht. Als in een sprookje zitten twee kauwen onbeweeglijk naast elkaar naar het stoplicht te staren.
Het schijnt dat die vogels een paar voor het leven vormen.
Vervuld van mooie gedachten stap ik de helverlichte tempel van de consumentenwaan binnen. Waar zoeven nog strooigoed, letters en boterstaven hoog opgetast lagen, zijn nu overal de sporen van de goedheiligman uitgewist om plaats te maken voor de kerstterreur. Slingers, ballen, klokken, het werk is nog in volle gang en er zijn al kerststukjes en rollades met een onbestemd sausje en een toefje groen.
Bij de kassa pakt een jongetje een zakje M&M's uit het op kinderhoogte geplaatste snoepschap. De laatste kwelling voordat de uitgang bereikt wordt en oorzaak van menig hoog oplopend ouder-kind conflict, terwijl het eigenlijk tot dantoe zo goed was gegaan. Het jongetje van een jaar of 9 heeft het peenhaar van een hoofdrolspelertje uit zo'n armoedige musical van Albert Verlinde, waarvoor de kinderen heel professioneel sufgecast zijn en waarin ze heel hard en plat Amsterdams moeten praten.
Met het zakje in zijn hand richt hij zijn blik hoopvol en smekend op zijn vader.
De man draagt een pet met losse kleppen die een stukje opzij van zijn oren bungelen en heeft het gezonde roze gezicht van een buitenman met kleine coupe roses op de wangen.
‘Nee’, zegt hij zacht, terwijl een meelevende maar besliste glimlach over zijn gezicht trekt.
‘Je hebt al genoeg snoep gehad.’ Tot mijn verrassing legt het kind het zakje zonder morren terug. Een mooi moment om mijn mond open te doen, besluit ik.
‘Én St. Maarten, én Sinterklaas, er zijn grenzen’, zeg ik met een in huichelarij soppende braafheid waar ik op het laatste moment in de stembuiging nog een zweem van ironie aan mee probeer te geven.
Inderdaad en dan was hij ook nog jarig deze maand.
Vooral St. Maarten was een ramp, de man breekt los in een klaagzang over de gevaren van kleurstof en suiker voor gebit,karakter en kinderziel.
Ik beaam hartelijk en doe als bewuste ex-opvoeder ook een duit in het zakje met het verhaal over hoe wij na afloop van de lampionnenstrooptocht de verzamelde rommel afkochten met een geldbedrag.
De man kijkt mij bewonderend aan. In zijn ogen ben ik niemand minder dan de Dr. Spock van het nieuwe millennium. Bij het afrekenen krijg ik zijn gourmetzegel voor mijn spaarkaart.
Hartelijk nemen we afscheid, waarbij ik nalaat te vermelden dat onze St. Maartensactie er steevast op uitdraaide dat de kleine Pasqualietjes het door mij verstopte snoep razendsnel terugvonden en daarna zowel over een ruime mondvoorraad als over een vrij besteedbaar briefje van 5 gulden beschikten.
Voor straf blijk ik halverwege op de terugweg de macaronimix te zijn vergeten.

2 opmerkingen:

  1. Ik heb zitten gieren hier. Ook wij hebben onze -inmiddels tienerelf- regelmatig afgekocht na St Maarten.
    Deze: "Hobbelige half gesmolten sneeuwresten met een dressing van vastgevroren mist op een bedje van verraderlijke ijzel" vind ik meesterlijk.
    Oh en die macaronimix natuurlijk ook ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Meneer Pasquali was weer goed op dreef. Ik heb genoten. Ik vind de pentekening van Oost-Indische inkt ook erg mooi.

    Ferrara

    BeantwoordenVerwijderen